Projekt "Leningrad" opowiada o jednych z najbardziej charakterystycznych elementów architektury polskich miast. Pojedyncze bloki, osiedla mieszkaniowe różnej wielkości i całe nowo powstałe dzielnice przez długie dekady były symbolem nowoczesności, postępu i wstawania z kolan. Miejscowości, mogące się w owym czasie pochwalić posiadaniem w swoich granicach elementu architektury betonowej automatycznie zyskiwały rangę i prestiż w skali regionu, województwa, kraju.

 

Niecałe trzy dekady po ostatecznym otwarciu "żelaznej kurtyny" liczba tego typu obiektów istniejących w niezmienionej formie jest wciąż imponująca i stanowi pierwszy kontakt ze światem zewnętrznym dla dużej części społeczeństwa. Obecnie nie budzi jednak tak wielu pozytywnych emocji jak w czasach ich powstawania. Już pod koniec lat 60-tych w środowisku architektów zaczęły pojawiać się głosy wyrażające poważne wątpliwości co do zasadności, słuszności i jakości budownictwa sterowanego centralnie. Unifikacja polskiej przestrzeni mieszkaniowej doprowadziła do sytuacji, w której takie same obiekty można spotkać w Przemyślu, Jeleniej Górze, Suwałkach i Szczecinie, a wprowadzenie monokultury automatycznie wypchnęło rozwój innych technologii poza obszar zainteresowań inżynierów.  Chcąc czerpać jak najlepsze, w swoim mniemaniu, wzorce z Republik Sowieckich, władze dostosowały rzeczywistość do możliwości wykorzystania jednego rodzaju budulca - wielkiej płyty.

 

Tytułowy "Leningrad" jest nazwą jednego ze stosowanych w okresie PRL systemów budownictwa wielkopłytowego. Został wprowadzony najpóźniej ze wszystkich, bo dopiero w latach osiemdziesiątych XX wieku. Importowany bezpośrednio z ZSRR, był przeznaczony przede wszystkim dla radzieckich wojsk stacjonujących nad Wisłą.  Inne nazwy systemów, przeznaczonych już dla całego społeczeństwa i stosowanych w okresie Polski Ludowej to: PBU, WUF-T, OWT, WWP, Domino, Dąbrowa, Rataje, Winogrady, W-70 i Szczeciński. Niemal każda z wymienionych technologii doczekała się odmiany stosowanej lokalnie. Do wznoszenia budynków mieszkalnych wykorzystywano również technikę wielkoblokową oraz rodzaj konstrukcji szkieletowej zwanej "ramą H".

 

Gospodarka wolnorynkowa obnażyła wszystkie niedoskonałości systemów wielkopłytowych. Każdy z etapów realizacji architektury mieszkaniowej według tego rodzaju technologii począwszy od produkcji, przez transport, po wznoszenie budynków, okazał się nieekonomiczny, nieefektywny, a także z perspektywy czasu szkodliwy dla środowiska. Fabryki domów, w których produkowano komponenty do budowy bloków, przestały być rentowne i w dość szybkim tempie likwidowano, prywatyzowano bądź przekształcano jedną po drugiej. Program został zamknięty, system socjalistyczny upadł, jednak efekty jego polityki przez długie lata będą jeszcze obecne w przestrzeni publicznej, niezależnie od tego iloma warstwami farby zechcemy je pokryć.

​

​

​

​

Zdjęcia wchodzące w skład projektu zostały wykonane w latach 2016-2019.

​

Cały projekt liczy ponad trzysta fotografii wykonanych na terenie całej Polski.